Kor lenge kan vi driva bibeltru høgskular?

MF er det tyngste teologiske fagmiljøet vi har, og det vitskapssynet som her vert fremja, kan få store konsekvensar for alle frie kristne høgskular.

Til lengre debatten rundt Menighetsfakultetet (MF) går, til meir uroleg vert eg. Det som gjeld bibelsynet og den teologiske utviklinga ved fakultet gjev i seg sjølv grunn til fortviling, både med tanke på situasjonen internt på fakultet og med tanke på ringverknadene av denne.

Det som etter kvart gjer meg enda meir uroleg med tanke på framtida for kristne høgskular, er den forståinga av akademisk fridom, særleg forskningsfridomen, som no vert forfekta frå MF-hald. Det er ei forståing av den individuelle forskningsfridomen som undergrev frie kristne institusjonars plattform og oppgåve, og eigarretten ut frå vedtektene.

MF-rektor Vidar L. Haanes har vore høgt på banen med ei tolking av den akademiske fridomen som ikkje berre forsvarar utviklinga på MF, men tilseier at utviklinga må vera slik – altså at det må vera ein pluralisme der kvar forskar står for sin eigen teologi. No har forskningsdekanen ved MF, Jan-Olav Henriksen, skrive ein større artikkel om det same i Luthersk Kirketidende nr. 16/14. Det er svært talande og avslørande for utviklinga at det nett er den professoren som for vel ti år sidan skapte dei store bylgjene ved MF ved skifte i homofilisynet, som no er premissleverandøren og talsmannen for forskningsfridomen ved institusjonen.

Henriksen omtolkar § 1 i MFs grunnreglar på radikalt vis. Han omdefinerer at institusjonen «baserer» arbeidet sitt på Skrifta og vedkjenninga til at dette er «en angivelse» av kva som som skal vera det sentrale i dei kritiske drøftingane. Ein «basis» er jo noko som ein skal stå på, og ha som fotfeste for arbeidet, ikkje ein «brukskontekst», som Henriksen omskriv det til. På brutalt vis fråtek han i forskningsfridomens namn alle eigarar sin teologiske og ideologiske styringsrett ved at han slår fast at det er forskaren sjølv om «må avgjøre» om vedkomande sine synspunkt høyrer heime innafor og fremjar «institusjonens målsetting».

LES OGSÅ: Er MF i strid med seg selv?

MF er det tyngste teologiske fagmiljøet vi har, og det vitskapssynet som her vert fremja, kan få store konsekvensar for alle frie kristne høgskular. Dersom dette slår gjennom i politiske miljø, får det fylgjer for lovgjevinga og økonomiske ordningar. Slår det gjennom i akademia får det konsekvensar for akkreditering av høgskular, godkjenning av fagplanar, vurdering av doktorgrader og godkjenning av personleg kompetanse. Då har ikkje lengre konservative høgskular livets rett. Skal vi unngå å koma i den situasjonen, må fagfolk med høg kompetanse raskt koma på banen der dei går i rette med Henriksen og Haanes, og viser alternative forståingar av akademisk fridom, der også organisasjonsfridomen og mindretalsretten vert ivaretekne i åndsfridomens namn. MF er no ikkje berre i ferd med å konsolidera sin eigen religionsvitskaplege pluralisme, men også å overkjøra all bibelforplikta og vedkjenningsforplikta akademiske utdanning.