Banebrytarens ven
I nordaustre delen av Skottland budde ein farlaus gjetargut. William. I 1795 var han 10 år. Folk sa: «Han er ein djevel til å banne.»
Men no ville han leggje om kursen. Ein prest dreiv søndagsskole for rike og fattige born. Der hamna William. Prestens pedagogiske filosofi var velkjent: Det borna puggar, blir seinare levande for dei.
Ein gong preika presten over Apg 1,8 – om å misjonere og begynne i Jerusalem. Da fekk William ei aha-oppleving: Var det håp for dei som hadde myrda Jesus i Jerusalem, var det håp også for unge William!
Han vart også gripen av prestens misjonsiver. Venene til presten fekk klengenamnet «misjonærar». Det måtte ein berre tole.
William Milnes store mål vart Kina. Ingenting måtte få hindre han. Han studerte språk med stor appetitt. Snart finn vi han hos Morrison i Kanton.
Han kunne ikkje busetje seg som misjonær i Kina. Men han tok med seg 2000 av Morrisons nytestamente og tusenvis av andre skrifter og spreidde dei mellom kinesarar i heile Søraust-Asia. Saman med Morrison oppretta Milne eit kinesisk skolesenter i Malakka, ikkje langt frå Singapore.
Slik fekk språkmannen Morrison, langt inne i Kina, ein ven med same visjon: Bibelen og kristen litteratur på kinesisk.
Dagens bøne-emne: Misjonærar i litteraturarbeid.
