Er det no det livnar?

Songen fortel om våren som er på veg reint bokstaveleg, men den fortel også om håpet vi ber på om at koronatida ein dag skal ta slutt, eller i alle fall ikkje dominere kvardagen i same grad som no.

Då pandemien trefte oss i fjor, var det fleire songarar og musikarar som nytta høvet til å spele inn musikk frå kvar sin stad.

Takka vere digitale verktøy kunne det lyde riktig vakkert. Og det var noko eige med å sjå bileta av mange andlet side ved side, som ei påminning om tida vi framleis lever i.

I april, då vi hadde levd med nedstenging i nokre veker og situasjonen var relativt dyster, publiserte Norges Korforbund ein nydeleg versjon av Elias Blix’ «No livnar det i lundar» på Facebook-sida si.

Det er ei rørande framføring. Songen fortel om våren som er på veg reint bokstaveleg, men den fortel også om håpet vi ber på om at koronatida ein dag skal ta slutt, eller i alle fall ikkje dominere kvardagen i same grad som no.

Men salmen handlar om noko meir enn ver og årstider. Det kjem tydelegare fram utover i teksten. Akkurat no midt i mars er truleg kjensla av vår ujamt fordelt rundt i landet.

Opplevinga av salmen sitt bokstavelege innhald vil derfor variere. Men om ein ikkje ser blomstringa utanfor vindauget heime, kan ein i alle tall forestille seg seg våren som snart kjem, og ein kan lese eller synge salmen i overført tyding.

No livnar det i lundar, no lauvast det i li

den heile skapning stundar no fram til sumars tid

Det er vel fagre stunder når våren kjem her nord

og atter som eit under nytt liv av daude gror.

Så er det Elias Blix frå den tredje strofa vender merksemda mot den åndelege situasjonen:

«Guds kyrkje lysa skulle som høgt på berg ein stad». Så er det alvor i teksten når han held fram:Men stundom kom det kulde på Herrens kyrkjemark.

Det var som Gud seg dulde, og borte var Guds ark

Guds ark er ein kjend storleik, særleg i Det gamle testamente. Fråværet av arken symboliserer eit tap av Guds nærvær. I ulik grad er vel kjensler av åndeleg mørke noko vi alle opplever.

Det kan gjelde både invididuelt og kollektivt. Men så kjem det noko som snur både stemninga og utviklinga:

Så sende Gud sin Ande som dogg på turre jord

Då vakna liv i lande, då grøddes vent Guds ord

Gjennom heile kyrkja si historie har det vore freistande å søkje ly i eit åndeleg verdsbilete på avstand frå den fysiske og konkrete kvardagen. Det kan gje trøyst til tanken og kjenslelivet, men det løyser ikkje den konkrete situasjonen ein finn seg sjølv i.

Framfor å akseptere ein slik dualisme, eller parallelle røyndomar, hjelper Blix oss til å sjå Gud i naturen, til å forstå det åndelege og det naturlege som ein heilskap.

Framfor å ty til lettvinte og forlokkande løfte om snarleg gjennombrot, vender Blix merksemda til det evige, til løftet om ein heilt ny tid saman med Herren.

Du vår med ljose dagar, med lengting, liv og song

Du spår at Gud oss lagar ein betre vår ein gong

Kvar vår vert vi minna om dette, når vi ser det som skjer i naturen rundt oss. Det kan i seg sjølv vere svært så oppmntrande å sjå fargane og kjenne varmen. Samtidig er dette berre ørsmå glimt av det som skal kome.

I siste strofe får teksten nærast eit profetisk framblikk, då skildringa av den naturlege våren vert ein forløpar til den himmelske lovsongen.

Dette verset er også høgdepunktet i den vakre framføringa til Norges Korforbund, som framleis er å finne på Facebook-sida deira:

Då me med vigsla tunge, med kjærleik heil og klår

alt utan brest og sprunge skal lova Herren vår.

Her nord er ikkje våren like varm kvar gong. Det er ikkje slik at morgondagen alltid vert betre enn dagen i dag.

Men våren står likevel som eit hint, som ei varsam påminning om at vårt håp ikkje er avgrensa til det vi kan sjå - same kor vakkert det er. Det gjeld både i koronatida og etterpå.