I Ap og SV er det mykje skepsis mot kristendomen, påpeikar Ronald Dalsbø i dette lesarbrevet. Foto: Cornelius Poppe / NTB scanpix
KrF taper i møte med venstresida
I møte med høgresida kan KrF flagge alle dei viktige sakene sine. Men opp mot venstresida må dei tone ned støtte til Israel, abortspørsmål, reservasjonsrett og kristendommen sin plass i samfunnet.
Tida fram til og med landsmøtet 2. november kan verte ganske avgjerande for KrF, og faktisk også for norsk politikk framover. Dette er det mange som ser. No er det tid for å ta bladet frå munnen og setje ord på kva som faktisk står på spel. Vi risikerer ei eller fleire stortingsperioder utan KrF i viktige etiske debattar og avgjerder framover. Det uroar meg. Enkeltsaker kan argumenterast fram og tilbake i det uendelege, og gjer oss av og til litt nærsynte. Eg vil difor prøve å lyfte blikket, og sjå på dei litt større linene i politikken.
Det at KrF som eit erklært sentrumsparti kan samarbeide med alle parti på Stortinget i enkeltsaker, betyr ikkje dermed at ein utan vidare kan gå i regjering med Ap, med SV som støtteparti. Hareide hevdar at dette vegvalet ikkje dreier seg om partiet si sjel. Det er eg heilt ueinig i.
Det som var sak nummer ein når Kristelig Folkeparti vart stifta i 1933 var at partiet skal styrkje kristendomen sin plass og innflytelse i samfunnet, spesielt i skulane. Dei største motstandarane til dette har alltid vore Ap, og etterkvart SV. Det er store krefter i begge desse partia som ser «raudt» i møte med kristendomen, og ikkje minst i møte med Bibelen som verdimessig rettesnor. Dette nemner ikkje Hareide med eit ord i sin argumentasjon, og eg meiner at temaet er underkommunisert i debatten so longt.
