Hongkong under press

Me vestlege kristne skal ta godt mot dei som kjem hit. Men minst like viktig er det å sjå på kva me kan gjere for dei som blir igjen i Hongkong. 

Då Storbritannia gav Hongkong tilbake til Folkerepublikken Kina i 1997, var avtalen at Hongkong skulle få halde fram med kapitalistisk økonomi og sitt liberale styresett i 50 år. No har omtrent halve denne tida gått.

Tendensen er tydeleg til at Folkerepublikken Kina stadig innskrenkar fridomen i Hongkong. I 2020 vart det innført ei ny tryggleikslov i Hongkong som forbyr oppvigleri, terror og undergraving av sentrale styresmakter.

Denne lova har gjort at opposisjonen i Hongkong har fått tronge kår og den 6. januar 2021 vart 53 demokratiaktivistar arresterte. Dei vart slepte fri etter kort tid mot kausjon, men mange av dei har blitt arresterte på nytt seinare.

Nyleg vart det også foreslått endringar i vallova som gjer at ein må vere lojal mot Beijing for å ha politisk makt i Hongkong.

Mange av innbyggjarane i Hongkong fryktar kva framtida vil bringe. Dei ynskjer ikkje at dei sjølve og etterkomarane deira skal leve i eit samfunn som er styrt etter lovene som rår i Beijing.

31. januar opna Storbritannia opp for at personar med såkalla British National Overseas Passport (BNO) kunne søke om seksårig opphald.

Omtrent tre millionar av dei 7,5 millionar innbyggjarane i Hongkong har framleis denne statusen frå då Storbritannia styrte Hongkong.

I tillegg kan også familiemedlemmer bli med til Storbritannia, så potensielt rundt fem millionar av innbyggjarane i Hongkong kan søkje om opphald på dei britiske øyane. Og mange vil gjere det.

Ein reknar med at berre i år vil over 100.000 reise frå Hongkong til Storbritannia, og britiske styresmakter reknar med at over 300.000 vil komme dei neste åra.

Britiske kyrkjer bur seg no på å ta mot dei som kjem. I overkant av 10 prosent av folket i Hongkong er kristne. Dei kristne har spelt ei aktiv rolle i motstanden mot tryggleikslova.

Hongkong har hatt stor fridom til å drive kristne skular og institusjonar, men ein fryktar at framtida blir annleis. Lærarane har fått mykje av skulda for demonstrasjonane som har vore.

Dei har undervist feil om demokrati og fedrelandskjærleik, hevdar dei Kina-tru styresmaktene. Det er endringar på gang i pensum og det blir fortalt om skular der over 10 prosent av lærarane planlegg å reise frå Hongkong.

Kyrkjene fryktar også for at trusfridomen blir innskrenka. Allereie no er det prestar og andre kristne leiarar som har reist, og fleire planlegg å dra.

Tendensen er at det ser ut til å vera dei ressurssterke og dei yngste som forlèt Hongkong. Storbritannia og andre vestlege land får innvandrarar som utvilsamt kjem til å verte ein stor ressurs. For Hongkong vil hjerneflukta vere eit stort tap.

Det er mange teologiske utdanningsinstitusjonar i Hongkong og dei seinare åra har desse institusjonane drive storstilt utdanning av teologar og pastorar frå Fastlandskina.

Dette har også vorte vanskelegare den siste tida. Både koronapandemien og auka kontroll elles har gjort det vanskeleg for kristne frå folkerepublikken å komme til Hongkong regelmessig.

I kinesiskspråklege kyrkjer rundt om i verda vil pastorane frå Hongkong vere ein stor ressurs som vil hjelpe med å dekke pastormangelen. Pastorar som er gode i mandarin vil vere ekstra attraktive. Dei fleste i Hongkong snakkar kantonesisk, men etter 1997 har bruken av mandarin styrka seg.

For kyrkjene er det dobbelt trist at pastoren og andre ressurspersonar reiser. Det er eit sakn når leiarane og dei med mest utdanning og ressursar forsvinn. Ekstra sterkt vil dei bli sakna når situasjonen framover ser ut til å bli endå meir utfordrande enn den har vore.

Det er flott at dei kristne i Storbritannia gleder seg til å ta mot denne bylgja av innvandrarar frå Hongkong.

Mange av dei som kjem vil sannsynlegvis oppleve rasisme og kjenne på kroppen at Storbritannia heller ikkje er noko paradis. Då er det fint om dei kan merke omsut og gjestfridom frå britiske kristne.

Me vestlege kristne skal ta godt mot dei som kjem hit. Men minst like viktig er det å sjå på kva me kan gjere for dei som blir igjen i Hongkong.

Kan me gjere noko for å hindre at restriksjonane stadig vert meir omfattande? Nokre har ikkje ressursar til å dra og andre ser det som eit kall å vere i Hongkong, sjølv om det vil vere vanskeleg.

Dei kristne i Hongkong er våre trussyskjen og me høyrer til same kroppen. Deira smerte er vår smerte. For om ein lem lid, så lid alle dei andre med.