Gløym haren. Møt det eigentlege påskedyret

Det solblinde blikket mitt kallar dei sakte fram frå eit sauefjøs som først verka stupmørkt. Der står ho altså, elskeleg og komisk uformelege. Med to ustøe lam som har komme seg på beina. 

Her inne finst lyset berre som ein vag lovnad. 

Ein dåm av urgammalt, nedarva tolmod står frå det breie, trekanta fjeset hennar. Så er ho likevel ikkje komisk, men har snarare noko kongeleg mildt over seg.