Konene

Dei to første Kina-misjonærane var begge gifte. I ettertid må vi innrømme at konene burde ha fått større omtale. Dei betydde svært mykje både for mennene sine og for arbeidet. Dei var ikkje berre to. Dei var fire misjonærar.

Rachel Milne var spøkefull og evnerik – med eit sterkt misjonærkall. Ho var viktig i nettverket omkring høgskolen for kinesarar i Malakka.

Men sorga banka snart på døra. To av borna døydde. Sjølv vart ho alvorleg sjuk. Ho døydde i 1819 etter sju års ekteskap. Milne sjølv døydde tre år etter, 37 år gamal.

Mary Morrison var 17 år da dei gifta seg. Ho er «lyset for auga mine», sa Morrison. Men halvparten av året måtte ho vere åleine i Macao. Da var mannen i Kanton – som tolk for handelskompaniet. Og der var ikkje kvinner velkomne. Han hadde rett nok god løn, så når dei var saman i Macao, hadde dei glade dagar med himmel over livet.

I 1821 nådde koleraepidemien Kina. Mary vart smitta og døydde etter to dagar, 31 år gamal. I den store sorga fekk Morrison enda ei bør: Han vart nekta gravplass for Mary dei første vekene.

Da eg las om desse familietragediane, kom Rom 8,23 for meg: « … også vi som har fått Anden som førstegrøde, også vi sukkar med oss sjølve …»

Enten vi er misjonærar eller ikkje: Vi kjenner oss igjen.