Difor kan kristendommen vera opium for folket

I Korsets seier 6/9 gav Kent Andersen sosialistane skulda for den dårlege relasjonen til kristen verksemd, trass i sams ønskje om å gjera verda betre. Han viste til Marx-utsegnet om ‘opium for folket’, eit sekulært ateistisk livssyn, forfølgjing i kommunistiske land og sosialdemokratisk motstand mot kristen verksemd.

Andersen ser ut til å meina at kristendommen er fullkommen, og difor ser han feil berre hjå andre. Men med 50 års erfaringar i ønsket om å satsa på Jesus som min herre, har eg funne farleg tankegods i kristendommen, som eg meiner kan omtalast som ‘opium for folket’:

1. Forventninga om ei uforgjengeleg framtid og/eller eit betre liv etter døden, jf. Fil 1,21-23; 1 Kor 15,51-52 og Op 21,4. For viss ein er overtydd om at døden er inngangsporten til betre liv, er det kort veg til sjølvmord/aktiv dødshjelp når ein ikkje finn meining i noverande liv. Og forventninga om å bli uforgjengelege og syndfrie i eit problemfritt liv der framme, er i konflikt med Matt 7,21-27 og Jer 31,35-36 (med mindre ein trur Gud vil forkasta Israel).