Verdskrig på små flater

«Slik går altså verda til grunne, ikkje med eit smell, men med eit klynk.» Orda tilhøyrer diktaren T.S. Eliot, modernisten som i 1925 betre enn nokon andre har skildra den opprivande og retningslause livskjensla etter det som heitte den store krigen.

Lite visste han då at han skreiv i ein epoke som seinare skulle bli kjent som mellomkrigstid, og at «krigen som skulle enda alle krigar» berre var første akt i ei dyster og voluminøs soge om 1900-talets verdsvide krigar.

Men Eliot hadde rett. Det er det klynket, det eksistensielle ekkoet frå småbarn, hjelpelause og elendige som får oss til å kjenna at verda stoppar. Det er som om dei menneskelege hulka overdøyver smella, knatringa, drønna frå alt av tungt skyts.