Eit sårt minne og ein altfor taus barnehagekultur

Eit nyleg innlegg i Bergens Tidenes serie «Da livet mitt tok en ny vending» røska nettopp ordentleg tak i meg. Her deler innsendar Andrea Holst eit nærast sjokkerande sårbart minne. Ho var rundt tre år og hadde fått verdas finaste paraplyhatt av mora.

Men då Andrea og dei andre endeleg skulle på utflukt, var hatten søkk vekk. Ein av dei vaksne kom så med formaning og forklaring. Det var viktig å læra og dela, så vesle Andrea måtte forstå at når ein annan gut hadde gløymt regntøy, måtte sjølv ein splitter ny paraplyhatt kunna lånast ut.

Holst skildrar sjølv denne hendinga som ein studie i avmakt. Som treåring hadde ho ikkje orda til å ta til motmæle. Heller ikkje hadde ho ord for kor viktig denne hatten var for henne.