Det tause skriket

Eit markert kapittel i norsk historie og kyrkjehistorie er avslutta med Børre Knudsen sin bortgang. Det har blitt kommentert frå mange ulike hald, men det einaste eg har registrert frå offisielle kyrkjelege organ er ein negativ kommentar frå bispemøtets preses. Det er talande!

Torsdag 11.09 var eg tilstades ved ei minnegudsteneste i Korskirken i Bergen. Ragnhild Knudsen og dottera Kjersti var der og. Sterke inntrykk frå Kjæreng sin film set og framleis i meg. Saman med Ludvig Nessa sine minneord torsdag har dette ført til ny refleksjon kring Børre sin misjon, «biskop Børre», som han vart omtala. Og det var heilt konsekvent at Børre Knudsen let seg vigsla til biskop. Etter hans og mange sitt syn hadde biskopane abdisert ved å godta staten som kyrkjestyre etter innføring av abortlova.

Eg var tett på det som skjedde dei første åra, som ein av dei som slo opptakten til lønsstøttefondet. Seinare var eg nokre år leiar av Kontaktnett for kyrkjeleg samhald. Min protest mot abortlova og det kyrkjelege maktspelet toppa seg i at eg, saman med ein del andre, trekte tilbake embetseiden. Og det var ei djupt alvorleg handling. Etter det som hadde hendt, var det uråd for meg som prest å ha ståande ein eid til statsmakta. Dei fleste av oss kosta det lite, kanskje eit prosteembete, og for Egil Morland truleg ein bispestol. For Børre og familien vart det høgare kostnader.