Den nye normalen

«Forvent det uventa», sa den gamle misjonærane til oss nykomlingane på det afrikanske kontinentet, og sette punktum med ein godsleg klapp på skuldra.

«Det uventa?» Ja, ingen kunne vel heilt ha førebudd seg på det me etter kvart skulle hamne i, og alle dei gongane me skulle stå der små og totalt makteslause og rådville. Det gjekk ei stund før me forstod at dette eigentleg handlar om meir enn eit liv i Afrika, men om det å leve, og om å vere menneske.

I vårt land har mange forventingar for kvardag og framtid som er skyhøge, der pilene peikar oppover, og prognosar går i pluss så langt auge rekk. Så kjem noko rekande frå ingenstad som heiter «det uventa».