22. juli: Såra som ikkje synest

Det går ein flokk unge vaksne blant oss som ber på blytunge bører vi ikkje så lett får auge på. Altfor mange av dei er blitt gåande for mykje åleine. Vi skulle letta børene deira meir enn vi har klart å gjere.

Det gjeld dei unge som var på Utøya 22. juli 2011. Dei som vakna til ein varm sommardag på leir, men som få timar seinare sprang i panikk for å søkje dekning for ein drapsmann.

Kven kunne ha fantasi til å tenkje at noko slikt kunne hende i fredelege Noreg? At det kunne skje på ei lita øy i Tyrifjorden, nokre steinkast frå campingturistane inne på fastlandet? Ikkje ungdommane som tok på seg shorts og sandalar og gjekk for å ete frokost denne morgonen. Og ikkje vi andre.