På blind date med Morten

Korleis er det å gå på date med ein solid kristen, singel kar? Dagens single journalist testar ein blind date med «datingekspert» Morten Eikli.

Sjølv om han sjølv er sin­gel, rei­ser Mor­ten Eikli (25) rundt og snak­kar til ung­dom om sex, porno og det å vere kjærast. Han er om­ta­la som da­ting­eks­pert og førre veke kom han med da­ting­tips i Dagen.

Men kor­leis er det å fak­tisk gå på blind date, lurer eg på. Kol­le­ga­er ten­ner på ideen. Og Mor­ten er med.

Spent møter eg opp fem mi­nutt før tida i ein nes­ten tom Tullins Café. For­mid­da­gen er ty­de­leg­vis ikkje ei nor­mal tid å date på.

Mor­ten har in­vi­tert meg hit, midt i kris­ten-kvar­ta­let i Oslo, med mel­lom anna Mi­sjons­sa­len, Stor­sa­len, Laget, NLA Høg­sko­len i Staf­feldts­gate og Nor­mi­sjons gjen­bruks­bu­tikk.

Tipsa frå nett­da­ting­sta­den match.no (fakta­boks) er mine leie­trå­dar. Møt i tide er num­mer éin. Eg mei­ner også at num­mer seks er på plass, der eg står i grøn kjole.

Det førs­te møtet

Eg har kjent på ner­ver sidan vi av­tal­te å mø­tast. Det er ikkje kvar dag eg går på date. Av Face­bo­ok-ve­ner har eg fått eitt ge­ne­relt da­ting­tips: Ver deg sjølv.

Dette vil uan­sett bli litt kuns­tig, då eg er jour­na­list og har med meg fo­to­graf dei førs­te fem mi­nut­ta. Men eg har be­stemt meg for å møte han som sin­gel kvin­ne, ikkje som jour­na­list.

Fo­to­gra­fen lus­kar rundt i ku­lis­se­ne for å finne gode vink­lar. Eg set meg ned midt i ka­fe­en og ser på klok­ka på mo­bi­len. Be­gyn­ner så vidt å stu­de­re me­ny­en. Ser etter livs­teikn frå Mor­ten. Og så er han der. I blå don­geri­skjor­te.

Vi smi­ler, eg rei­ser meg og hel­ser på han. Blir det klem? Nei, bare hand­trykk, men eg burde kan­skje ha teke ini­tia­tiv til ein klem?

- Kor skal vi be­gyn­ne... Hei, kven er du, spør Mor­ten og smi­ler breitt.

Eg pre­sen­te­rer meg, for­tel om ut­dan­ning og jobb.

Ser­vi­tø­ren spør om vi vil ha noko å drik­ke. Eg ten­ker vatn. Han tek cola. Eg tek spri­te.

Feil mat­val

Pul­sen min held seg jamt over mid­dels høg heile tida. Mor­ten er lett dis­tra­hert av fo­to­gra­fen, men pus­tar ut når vi blir ålei­ne.

- Kva har eg ei­gent­leg blitt med på, und­rar han, men ver­kar av­slap­pa og har eit lurt smil i munn­vika.

På føre­hand har han bare fått vite nam­net mitt og stil­lin­ga mi. Sjølv stu­de­rer han PR og kom­mu­ni­ka­sjons­lei­ing på BI og job­bar i Blå Kors.

Heilt blind date er dette ikkje. Mor­ten ved­går at han har goog­la meg.

- Eg gjor­de jo det. Eg anar jo ikkje kor mykje du veit om meg på føre­hand.

På in­ter­nett fann Mor­ten reise­blog­ga­ne mine og ar­tik­lar eg har skri­ve. Eg for­tel om ein back­pack­ing­tur til Afri­ka og Asia.

Han for­tel om si for­kyn­nar­gjer­ning i Stor­sa­len. Og om opp­veks­ten. Hans krist­ne bak­grunn.

Pra­ten går og lat­te­ren sit laust. Eg prak­ti­se­rer da­ting­tips num­mer sju og held auge­kon­tak­ten.

Eg rekk ikkje å stu­de­re me­ny­en sær­leg grun­dig, men har vur­dert fiske­sup­pa ei stund. Den står øvst på me­ny­en. Det har ikkje Mor­ten, som er opp­vak­sen i Aur­skog på det indre Aust­lan­det.

- Eg er litt kre­sen. Alt av sjø­mat er ikkje heilt det eg er vand med. Biff er ein sik­ker vin­nar, og bacon er ein hjarte­ven, seier Mor­ten og be­stil­ler ein kjøt­rett.

Det blir fiske­sup­pe på meg. I det suppe­skå­la kjem på bor­det ang­rar eg. Det luk­tar skik­ke­leg fisk. Eg let vere å kom­men­te­re lukta, og etter kvart blir eg vand med den, og håper han blir det same.

Ikkje lett å sjar­me­re

Vi snak­kar om alt muleg. For­tel om alt frå djupe ting til fri­tids­in­ter­es­ser. Han er glad i hun­dar og els­kar å sjå på film. Eg er meir glad i kat­tar, men ser gjer­ne film. Vi er hobby-mu­si­kals­ke begge to.

Han spør om fram­tids­pla­nar. For­tel om si ideal­kvin­ne. Eg om at eg prø­ver å legge vekk den lange krav­lis­ta til ein kjærast, som eg har skri­ve på sidan ten­åra.

Det blir hel­dig­vis aldri klein stem­ning, men det er ikkje eitt kom­pli­ment å få. Uta­nom at eg er spor­ty, og viser meg som ei kvin­ne med tak i, som tok ini­tia­tiv til daten.

Kva må til for å sjar­me­re denne karen? Mor­ten viser seg å vere svært opp­te­ken av indre kva­li­te­tar.

- For­hol­det til Gud er det vik­ti­gas­te, seier han. I til­legg er ideal­kvin­na en­ga­sjert i ein me­nig­heit. Ei kvin­ne med bein i nasen, som støt­tar han, men ikkje er im­po­nert over det han gjer.

- Flott det, ten­kjer eg. Men gir han aldri kom­pli­men­ter på ut­sjå­na­den?

Ikkje ein gong når eg går på toa­let­tet snur han seg.

Likar Mor Tere­sa

- Kva er det førs­te du ser på når du møter nokon, spør eg.

- Måten eg flør­tar på, er å bli kjent. Det er å prøve å kome litt under ska­let og sjå kven per­sonen ei­gent­leg er, sva­rarMor­ten.

Han av­slø­rer at auge er vik­tig for han der­som han skal sjå på ut­sjå­na­den.

- Eg seier ikkje at ut­sjå­na­den ikkje er vik­tig, men for meg er det vel­dig se­kun­dært. Der­som du skal vur­de­re ein per­son du møter ut frå det, blir det galt. Ein kvar per­son du møter vil bli vak­ra­re og betre ved å bli kjent med per­sonen, seier Mor­ten.

- Mor Tere­sa er ei av dei da­me­ne eg trur eg hadde vore be­tatt av om ho var i live. Ho er eit av mine størs­te for­bil­de.

Daten varer to timar. Ein time len­ger enn eg tenk­te.

- Eg be­ta­lar, eg in­sis­te­rer, seier Mor­ten.

In­sis­te­rer gjer eg også, utan at det hjel­per. Vi går saman til Stor­tin­get, der vi skil­jast. Han får mo­bil­num­me­ret mitt. Eg får ein klem før eg går.

- Det hadde vore hyg­ge­leg å møte deg på pri­va­ten, utan fo­to­graf og at du skriv, smi­ler Mor­ten. Kva med neste veke? spør han.