Ekman og Halldorf - katolisisme og katolsk
Halldorf skriv reint formelt og held seg på yttersida av saka ved han at ikkje tek opp eit einaste lærespørsmål, skriv Johannes Kleppa
Det mest påfallande vedUlf Ekmans konvertering tilDen romersk-katolske kyrkja er kanskje at han grunngjev dette i den kristne einskapen.
Han legg då einskapen i denne kyrkja. Det er ein underleg tanke, sjølv om han er tvers gjennom katolsk. Denne kyrkja forstår seg sjølv som «moderkyrkja», og der har no Ekman funne sin plass.
Artikkelen fortsetter under annonsen.
Denne katolske tankegangen er ei sterk tilsniking i høve til realitetane av to grunnar.
For det første tek det ikkje på alvor at det er den sanne læra som skaper einskap. Då må ein kunna visa ut frå Skrifta at det er den katolske kyrkja som har denne læra.
For det andre ser ein bort frå det faktumet at denne kyrkja ikkje representerer nokon historisk einskap. Like frå aposteltida har det vore ulike kyrkjer og kyrkjelege retningar.
Dei kyrkjene som i oldkyrkja vende seg austover mot Kina, avveik på ulike måtar frå kyrkjene elles. Deretter var det nokså kvasse teologiske stridar framover til vi fekk det endelege skilje på 1000-talet mellom den ortodokse kyrkja og (den katolske) kyrkja i vest.
Etter det kom reformasjonen på 1500-talet som ville dra dei teologiske linene tilbake til oldkyrkja, men som vart fordømd av pavekyrkja.
Den romersk-katolske kyrkja har teke konsekvensane av dette ved å ha ei teologisk sett lukka nattverdbord.
Ulf Ekman har slutta seg til den tenkinga som her er i katolisismen, sjølv om det er vanskeleg å forstå at det er mogleg for mannen å endra så total teologiske heilskapstenking som han må, frå trusteologi til romersk-katolsk lære.
PinsevennenPeter Halldorf er også oppteken med det katolske, men kanskje mest av det oldkyrkjelege.
Artikkelen fortsetter under annonsen.
Han hadde i Dagen 17. d.m.ein paradoksalt nok både tankevekkande og tanketom kronikk.
Han er oppteken med at ordet «katolsk» betyr «allmenn», slik det står i tredje trusartikkel. Det er korrekt, men det er meir forvirrande enn opplysande når dette vert brukt i samband med forholdet til den romersk-katolske kyrkja.
I siste høvet står katolsk for ei bestemt lære, slik denne er nedfelt i romersk-katolske vedkjenning.
Halldorf skriv reint formelt og held seg på yttersida av saka ved han at ikkje tek opp eit einaste lærespørsmå. Difor er artikkelen hans utan substans, og slik sett tanketom læremessig sett.
No er det slik at alle kyrkjesamfunn har med seg den grunnleggjande læresubstansen frå oldkyrkja gjennom dei tre vedkjenningane som vart utforma då.
Det som skil katolisismen frå oldkyrkja og det katolske i tydinga allmennkristelege, er den læra som denne kyrkja utvikla ut gjennom mellomalderen, og som gjer denne kyrkja til eit eige - og ikkje eit samlande - kyrkjesamfunn.
Ved at Halldorf ikkje går inn i lærespørsmål som han meiner skal verta til ein «evangelisk katolisitet», går han utanom problema og utanom saka, og det er berre til åndeleg forvirring - same kor fromt det måtte høyrast ut.
DAGEN
