Del 4: Krisa i Kristen-Noreg og menneskeleg visdom

Det heile vert også meir individuelt og subjektivt orientert, der ein vert ståande åleine med Bibelen.

Alle som vil sjå fakta i augo, må erkjenna at det er mindre forkynning her i landet no enn for ein generasjon sidan. Alle må også erkjenna at kristenfolket går mindre og høyrer Guds ord no enn før.

Omfanget av dette, grunnen til at det er slik og konsekvensane av det, kan stå til diskusjon - og det bør drøftast grundig. Eldre kristne vil nok også i stor grad seia at forkynninga har endra seg, og det er ei viktig erkjenning. Vi må ha fokus både på kvantiteten av forkynning og kvaliteten i forkynninga.

Når vi skal vurdera kvifor det har vorte slik, er det etter mi vurdering to hovudgrunnar til dette - og då talar eg om situasjonen mellom oss som vedkjenner oss kristen tru. Det eine gjeld den forbrukarorienterteferie- og fritidskulturen vi har vorte del av - og som gjer forsamlinga og forkynninga til salderingspostar.

Det andre erforståinga av forkynninga som nådemiddel, og med det vurderinga av i kor stor grad vi som Guds folk treng høyra Guds ord forkynt. Det kan ikkje vera tvil om at det jamt over no i kristenfolket er ei svakare forståing av forkynninga enn tidlegare og mindre trong for å høyra Ordet forkynt.

Det er nok fleire grunnar til denne endra haldninga til Ordets forkynning og nedprioriteringa av forkynninga i forsamlinga og i det personlege gudslivet. Ein hovudgrunn er truleg ei endring i sjølve menneskesynet, altså i forståing av seg sjølv. Det vil seia at synet på syndefallet og konsekvensane av dette på det personlege planet er svekka.

Då treng ein ikkje i same grada som før forkynninga som den skapande makta i eige trusliv. Ein ser ikkje trongen for lova som avslører synda, og evangeliet som skaper trua og formar livet. Ein klarer seg med mindre forkynninga og med mindre sentral Kristus-forkynning.

Ein konsekvens av dette er at mennesket får meir tru på seg sjølv og på ulike typar opplegg i det kristne arbeidet. Då står ein i fare for å orientera seg ut frå menneskeleg visdom framfor ut frå Ordet og forkynninga. Det gjeld måten ein tenkjer om arbeidet på, og måten ein tenkjer forkynninga på.

Det heile vert også meir individuelt og subjektivt orientert, der ein vert ståande åleine med Bibelen, framfor at ein stiller seg inn under Ordet ut frå alle nådegåvene Gud har sett i forsamlinga til forkynning til tru og utrustninga av Guds folk (Ef. 4.11-16).

Når Herrens apostel skriv til korintarane om Ordet og forkynninga, er han tydeleg redd for at trua deira skal vera «grunna på menneskeleg visdom» og ikkje på «Guds kraft». Det er den store faren også i vår tid. For å unngå dette talar han ikkje med «visdoms overtalande ord», men han forkynner «Kristus Jesus, og han krossfest».

Det gjer han fordi Gud har funne det «for godt å frelsa dei som trur, ved dårskapen i forkynninga». (1Kor 1.21; 2.1-5) Det er også vår veg til Guds kraft og overtydingsmakt i forkynninga!