Å etterlyse skapingsteologi er ikkje marknadstilpassing

Eg kan vanskeleg sjå at ei etterlysing av eit større ­fokus på skapingsteologi i dåpsliturgien, kan tolkast som «avteologisering». Tvert om er dette for meg eit grunnleggjande teologisk spørsmål.

Med overskrifta «Et markedstilpassetdåpssyn» freistar Dagen på leiarplass 5.2.2016 å karakterisere dåpssynet til underteikna. Referansen er synspunkt eg har kome med her i avisa på framlegget til revidert dåpsliturgi i Den norska kyrkja.

 Avisa konstaterer greitt nok at vi fint kan leve med forskjellige dåpsyn i den kristne kyrkja, men at «man imidlertid ikke bør akseptere (...) den typen avteologisering av dåpen som TF-professor Hallgeir Elstad etter vår mening gjorde seg til talsmann for i Dagen i går.» Eg tillet meg å be om spalteplass for eit svar.

Eg kan vanskeleg sjå at ei etterlysing av eit større fokus på skapingsteologi i dåpsliturgien, kan tolkast som «avteologisering». Tvert om er dette for meg eit grunnleggjande teologisk spørsmål. Poenget mitt er at framlegget til dåpsliturgi som ligg føre ikkje får tydeleg nok fram mennesket som skapt. Som skapt i Guds bilete er barnet knytt til Gud. Dette er eiteologisk utsegn.

I folkekyrkja er dåpen ei viktig livsrite. I takksemd og glede over «livets under» tek vi i mot barnet i Guds hus. Foreldra har opplevd noko av det største vi som menneske kan oppleve: å stå med eit nyfødd barn i hendene.

Dåpen er ein livsfest, og det er fantastisk når familiar kjem med borna til kyrkja for å halde livsfest for dei der. Men så kjem dei til ei kyrkje som med orda i dåpsliturgien seier at det dei er opptekne av eigentleg ikkje er så viktig – og som helst vi snakke om noe anna.

Det blir for lettvint når Dagens leiarartikkel avfeiar det heile med å ta opp att formuleringa til Kenneth Ellefsen, Fjellhaug: «Hvis dåpsfølget har problemer med at barnet trenger gjenfødelse, så er det et større problem for dåpsfølget». Utsegna demonstrerer at ein ikkje tek dei som søkjer kyrkja i samband med livsritene på alvor.

Eg er oppteken av kva vi som kyrkje seier i dåpsliturgien vår, og kva for rekkjefølgje vi seier det i. Skapinga er alltid først – så frelsa. Dåpen synleggjer det evige sambandet mellom barnet og Gud. Viss det einaste vi som kyrkje seier, er at barnet treng frelse, ser vi bort frå det grunnleggjande poenget at mennesket som skapt er knytt til Gud.

Dåpen synleggjer det evige sambandet mellom barnet og Gud. Gud treng ikkje dåpen. Men vi menneske treng å bli minna om kven vi tilhøyrer. Barnet blir fødd inn i ei verd der det er mykje «vondskap, synd og død». Dåpshandlinga i den treeinige Guds namn synleggjer at ikkje noko av dette kan hindre sambandet mellom Gud og oss. Slik gjev dåpen tryggleik og von.

Vona er retta mot Gud og skaparen som har gjeve barnet og oss alle livet. Hos Gud og i kjærleiken hans er den samanhengen barnet skal leve i. Dåpen vernar oss så visst ikkje frå motgang og vanskar i livet, men han gjev ein lovnad om at Kristus vil følgje barnet og oss alle på livsvegen.

Vi kan falle, vi kan streve, men Kristus er alltid ved vår side. «Lat småborna koma til meg og hindra dei ikkje; for Guds rike høyrer slike til».