Eg er innflyttar

Eg er utflytta oldar. Eller innflyttar i Bergen. Etter alle desse åra høyrer eg ikkje heilt til verken her eller der.

Eg har budd i Bergen i 30 år. Likevel er det Olden som er heimbygda mi. I Bergen vil eg alltid vere innflyttar. I Olden er eg heime.

Vi lever i ei tid der mange flytter. Vi flytter for å studere, for å finne jobb eller fordi den vi elskar bur på ein annan kant av landet.

Vi flytter for å kome oss vekk frå små bygder, fordi­ vi er nyfikne på korleis resten av verda ser ut. Og kanskje tenkjer­ vi at vi skal flytte heim att, når vi berre har fått litt luft ­under vengjene, men så vert det ikkje slik. Vi slår røter på nye ­plassar og kjem oss ikkje der i frå.

Eg er utflytta oldar. Eller innflyttar i Bergen. Etter alle desse åra høyrer eg ikkje heilt til verken her eller der. Med ein gong eg opnar munnen i Bergen, høyrer folk at eg ikkje er her i frå.

Men nettopp fordi eg som 16-åring flytte til Sandane for å gå på gymnaset, og sidan budde både i Gvarv, på Voss, i Alta og altså 30 år i Bergen, er eg blitt den eg er. Eg har studert og jobba, gift meg og blitt mor, og eg har fått nye vener. Alt dette hende fordi eg flytte.

Å vere utflyttar har også ein pris. Det kan vere einsamt før ein finn seg til rette på den nye plassen. Heimlengt blir ein del av livet. Slekta er langt vekke. Landskapet er annleis. Røtene blir ikkje så djupe som der ein vaks opp.

Vi lever i ei tid der mange reiser, og dei reiser langt. I alle fall til flyskamma vart introdusert som reisereduserande ­begrep. At eg fekk jobb i Dagen for 22 år sidan, gjorde at eg vart send på reiser til land eg aldri hadde trudd eg skulle kome til. Og møtte gjestfridom hos menneske eg aldri hadde trudd eg ­hadde noko til felles med.

Vi lever også i ei tid med store folkevandringar. Millionar­ er på flukt. For mange er Europa det endelege målet for ­reisa.

I forrige veke var eg i Malmø på ein konferanse om kyrkjer og migrantar. Arrangøren, Refugee Highway Partnership­, har som mål å inspirere europeiske kyrkjer og kristne ­organisasjonar til å nå ut til flyktningar med Guds ord og praktisk hjelp. For uansett kva ein måtte meine om inn­vandringspolitikk, har vi som kristne eit kall til å hjelpe ­framande som bankar på døra.

Bibelen er full av historier om menneske på vandring og flukt. Tenk berre på Adam og Eva som vart viste vekk frå Edens hage, på Abraham, Jakob og Lot. Tenk på israels­folket som vart fordrivne til Babylon, og som var landflyktige i Egypt. Ja, sjølv Jesus byrja livet som flyktning. Dei første kristne vart forfølgde og måtte flykte.

Bibelen har også mange oppmodingar om å vise omsorg til innflyttarar: «De skal elske innflyttarar, for de var sjølve innflyttarar i Egypt», står det i 5. Mosebok. «Herren vernar innflyttarar», slår Salme 146 fast.

For ikkje å gløyme Bibelens historier om gjestfridom: ­Abraham tok gjestfritt i mot tre framande. Enkja i Sarepta viste gjestfridom til profeten Elia og delte den siste maten sin med han. Både Abraham og enkja fekk sjå at gjestfridom ­fører velsigning med seg. «Gløym ikkje å vere gjestfri, for på den måten har somme hatt englar på besøk utan i vite det», les vi i Hebrearbrevet.

Som innflyttar i Bergen tilhøyrer eg Loddefjord kyrkje­. Mange av dei som bur i bydelen, kjem langvegs frå. ­Nesten ­heile verda er representert i blokkene og rekkjehusa. Her er folk frå Eritrea, Syria, Irak og Iran, frå Thailand og ­Filippinene, og mange frå Polen og andre austeuropeiske land, berre for å nemne nokre. Andre innflyttarar har kome med fly frå ­Tromsø, ekspressbuss frå Trondheim eller båten frå Stord.

Nokre av innflyttarane har traumer og dramatiske ­historier, andre har segla i smulare farvatn, men vi som bur her har meir til felles enn vi kanskje trur.

Éin ting er at vi lever med eit sakn etter menneska og ­landskapa som vi flytte frå, og at vi stikk oss ut med dialektar og språk.

Men vi har også det til felles at vi håpar at nokon kan gjere seg nytte av det vi har med oss i sekken, når vi kjem ­flyttande. At det er bruk for oss. At vi kan få vise at vi er ­dugande menneske. Og vi treng fellesskap. Vi treng å finne nye samanhengar der vi kan høyre heime.

Dersom du då er så heldig å finne ei kyrkje, der dørene er opne og folk inviterer deg heim på kaffi, då kjenner du at ­integreringa alt er godt i gang.

Som kristne fellesskap har vi den store fordelen at vi faktisk er i slekt med mange av dei som kjem flyttande, uansett om dei kjem med bussen frå Stryn ­eller fly frå Kina. Som kristne er vi brødre og søstre i trua på Jesus.

Vi har eit verdsvidt fellesskap å bygge på, og vi tilhøyrer ein familie der vi må håpe at det alltid er plass til fleire. Både dei som trur, og dei som er på veg mot ei tru.