Framtidsstrategi for klassisk tru i Den norske kyrkja?

Vi treng oppmuntra fleire til å motta «nådegåva til å binda seg» i trufast teneste både i kyrkje og bedehus. Eg trur faktisk at alle som står for klassisk tru, har størst potensiale til å lukkast med dette.

Dagen sin leia 6. jan. 17 set fokus på strategien for framtida i folkekyrkja. Kari Fure følgjer opp laurdag 7.

Eg meiner at begge leiarartiklane har gode innspel som det er verdt å reflektera over. I det følgjande set eg ord på mine tankar i den situasjonen klassisk tru er i innan folkekyrkja.

Eg nyttar nemninga «klassisk tru», vel vitande om at det kan inkludera ei romsleg gruppe. Klassisk luthersk tru er forankra i det guddommelege Ordet slik det er openberra i Bibelen og utlagt i våre vedkjenningsskrifter – i staden for stadig utvikling av eigne religiøse kjensler og meiningar.

Det siste har ikkje bærekraft. Menighetsfellesskap må heller ikkje reduserast til eit snevert meiningsfellesskap. Eg tenkjer som Kongen i nyårstalen: Eiga overtyding gjev best grunnlag for respekt for andre.

Eg prøver å ta med meg røynsla både frå organisasjonsleiing, presteteneste og lokalt leiarskap i kyrkja. Tenk om vi kunne tenna ein eld for klassisk tru frå landsende til landsende. Den fylkinga vil eg gjerne vera med i.

Eg oppmodar til samling av interesserte prestar, andre tilsette og kyrkjefolk generelt til samling om klassisk reformatorisk tru. Jubileumsåret 2017 bør gje ekstra energi til nettopp det.

Det er sjølvsagt viktig å ha fokus på det som skjer på nasjonalt plan og topplan i kyrkja. Men det aller viktigaste er likevel det som skjer lokalt i bygd og by.

Det vi nå treng er ein fornya strategi for å stimulera til forsamlingsbyggande engasjement i lokalkyrkja. (Sjå Bibel 2011 nynorsk, så ser du at forsamling ikkje er monopolnemning for bedehusland.

Det dekkar både lokalplanet i folkekyrkja, frikyrkjer og bedehusland. Bokmål burde forresten fulgt etter.) Mange synest sikkert det er nok av nettverk for spesielle interesser. Likevel tør eg meina at vi gjerne skulle hatt på plass eit «annleis» nettverk for glade kyrkjemedlemmer for klassisk reformatorisk tru i folkekyrkja.

Stadig hakking med dårleg samvit og mismot som frukt mot dei som trufast står på sin post, er ingen framtidsstrategi. Vi treng heller dei som kan stimulera prestar, andre tilsette og kyrkjefolk generelt til fokus på fem sentrale moment (du kan hugsa dei som fem fingrar på ei hand):

1. Nøkkelen er fokus på gudstenestefellesskapet i den lokale kyrkja. Eg gløymer ikkje biskop Smemo som i si tid sa at dersom kristenfolket samla seg om gudstenesta søndag formiddag, ville vi få ei landsdekkande vekking. Vel, eg gleder meg over forsamlingsbygginga i bedehusland.

Eg håpar å stå saman med mange andre i bedehusland som ser strategien med å halda fast på medlemsskapet i kyrkja, stimulera forsamlingsbygging også der, og aktivt tek del i val. Så har kyrkja mykje å læra av forsamlingsbygginga i bedehusland med vekt på familiar og relasjonsbygging mellom generasjonar.

Her har forresten folkekyrkja store ressursar som bør utnyttast meir. Kyrkjefolket må kjenna meir ansvar for gudstenesta. Eg tenkjer også på relasjonsbygging mellom «kjernemenigheten» og dåps- og konfirmantfamiliane.

Vi opplever altfor ofte to eller tre «forsamlingar» i same gudsteneste. Det oppmuntrar ikkje dei siste til å koma tilbake ein vanleg søndag. Dette er først og fremst kjernemenigheten sitt hovudansvar. Eg oppmodar alle som er opptekne av klassisk tru i folkekyrkja til å satsa sterkare på inkluderande relasjonsbygging.

Eg påstår at folkekyrkja si framtid i stor grad vil stå og falla med truas folks samling om gudstnesta søndag formiddag. Tomme kyrkjer søndag formiddag er dårleg vitnemål og dårleg såkorn for kyrkja si framtid.

2. Det andre er fokus på sunn reformatorisk forkynning og undervisning. Eg får stundom spørsmål frå prestar - korleis kan vi få fleire til gudstenester?

Svaret gjev eg oftast slik: Gje folk åndeleg mat som dei kan leva av. Alle som vil stå for klassisk lære må bruka mykje tid og krefter på solid forkynning og læremessig trusopplæring i tråd med Bibel og vedkjenning.

I ei luthersk kyrkje er evangelieordet det store nådemidlet som gjev både forkynning og sakrament sin rette karakter. Igjen - reformasjonsåret skulle stimulera til forkynning og trusopplæring i katekismetradisjonen si ånd.

3. Det tredje fokus er diakoni. Der diakonien og omsorga for vår neste strålar fram frå gudstenestefellesskapet, byggjer vi relasjonar og fellesskap i våre kyrkjelege forsamlingar. Folk må oppleva at det er godt å høyra til i det lokale fellesskapet.

4. Det fjerde fokus er då misjon. Misjon har klart sikte mot at nye skal koma til levande tru på Jesus. Det gjeld i familie og lokalsamfunn så vel som misjon til verdas ende. Utan misjonsdimensjonen døyr kyrkja.

Det er gjennom dåp og tru at Gud fører menneske til nytt liv og samfunn med seg. Ingen av oss har fått dommarsetet for kven som er innafor eller utafor. Det er gjennom klart misjonssikte med å føra menneske til levande tru at vi utfører vår oppgåve.

5. Mitt siste fokus i denne omgong er dette: Alle som ønskjer framtid klassisk tru, må satsa på åndeleg leiarutrustning til tenester, råds- og styreverv.

Kari Fure peika i sin leiarartikkel på at ein må ikkje gløyma kvinnene. Det er visseleg rett. Men lokalt er det ofte mannen som manglar. Vi treng kort og godt ein klok strategi for å få fram nye talentar både mellom kvinner og menn - unge som eldre.

Det er denne generasjonssamlinga og relasjonsbygginga som trengst. Dei to åra vi har til neste soknerådsval bør brukast til å få fram og utrusta nye til leiaroppgåver i den lokale kyrkja. Vi treng oppmuntra fleire til å motta «nådegåva til å binda seg» i trufast teneste både i kyrkje og bedehus.

Eg trur faktisk at alle som står for klassisk tru, har størst potensiale til å lukkast med dette. Spørsmålet er om vi grip sjansen og er uthaldande?

- For ein del er eg vel eit hjartesukk frå fortida. Ja vel, eg trur framleis kombinasjonen av røter og fornying har størst bærekraft for framtida. Godt nyttår!