Meir profeti, takk, ikkje mindre
Det å ta eit oppgjer med profeti som form, må vera eit blindspor.
Etter Oase har det føregått ein debatt om profeti i den kristne pressa. Eg er redd at denne skepsisen til profeti som «sjanger» vil gjera mange redde for å bera fram ord frå Gud til andre. Alle ærlege kristne ønskjer for all del ikkje å vera falske profetar. Gud fri oss frå slikt.
Falske profetar får ein ublid lagnad, seier Jesus. Dermed legg Guds barn band på seg, og debatten tener til å stoppa noko som apostelen Paulus tydelegvis gjerne ville ha meir av i kyrkjelydane.
Artikkelen fortsetter under annonsen.
Han skreiv jo vitterleg til korintarane at han ønskte at alle kunne tala profetisk. Me får tru at han då også uttrykte noko som ligg Gud sjølv på hjarta. Og Moses sa jo for sin del også noko liknande: «Gje alt Herrens folk var profetar!».
Altså: Ikkje mindre profeti, men meir. Det er det som ligg Gud på hjarta, ser det ut for.
Det å ta eit oppgjer med profeti som form, må vera eit blindspor. På Oase føregjekk dette oppgjeret merkeleg nok i profetisk form. Den som gjorde dette uttrykker seg slik. Det var noko Gud la på henne - noko ho naturlegvis burde delt med Oase-leiinga før ho entra talarstolen.
I Bibelen finn me også mykje av at sanne profetar tek eit oppgjer med dei falske. Men noko er ulikt. Medan ho som talte på Oase kritiserte formen, og måten ting vert praktisert på, kritiserer Bibelens sanne profeter innhaldet i profetiane frå dei falske. Og med respekt å melda må jo det vera meir interessant og rett enn å kritisera profetien som form og fenomen.
Eg har vore pastor i mange år og har lang fartstid. Og eg vil gjerna ha sagt: Meir profeti, takk. Måtte alle tala profetisk. Det hadde vore fint. Då ville kyrkjelyden bli fint oppbygd. I alle fall dersom me skal tru Bibelen. Ja, men kva om det kom noko som ikkje hadde sitt opphav i Gud? Ja, så får me ta det når det kjem. Det må då vera ein grunn til at Gud også gjev gåva til å prøva ånder til kyrkja si.
Men det er noko eg vil ha mindre av i kyrkjelyden, og det er lunkenheit, redsle for å dela, maktsykja, mindreverdskjensle, baktale, misunning, rivalisering, havesjuke, tungsinn og meir slikt som også profetane, Jesus og apostlane også åtvara mot. Og dersom me kan retta krigen mot det vonde, og oppmuntra det gode - og profeti er eit stort gode, då ville me etter mitt hovud bevega oss på rett kurs.
Jens Thoresen
pastor i Kristkyrkja på Stord
