Ventar tusenvis av skituristar innom mobilt sportskapell

Oppslag i rikspressa kan tyda på at ­kyrkja ikkje ser potensialet i ski­turismen. – For noko sprøyt, seier Theobald W. Glad.

Den gladkristne soknepresten i Krykkebakksundet er gladare enn på lenge og gler seg som ein brudgom til høgtida som ligg framføre oss.

– Dette blir påska då me kjem til å oppleva ei kyrkjesøkning som knapt nokon kyrkjelyd har opplevd sidan reformasjonen, seier han og dreg oss med inn på kontoret.

Diverre sit me i Krykkjebakkposten på opplysningar som tyder på at gleda kan bli kortvarig.

Punkterer myter

I ei krå bak prestekjolen har Theobald W. Glad ståande eit knippe tynne lekter i tre. På kvar ende av lektene er det skrudd fast krokar som gjer det mogleg å festa lektene i kvarandre med eit enkelt håndgrep.

– Dette er den nye mobile folkekyrkja i Krykkjebakkdalen, forklarar soknepresten.

– Er det ikkje genialt? legg han til.

Me hjelper soknepresten med å festa lektene på biltaket, og saman set me kursen mot det nye skitrekket i Krykkjebakkdalen. Ein time seinare har soknepresten montert det han kallar «eit folkekyrkjeleg sportskapell som punkterer alle myter om tomme kyrkjer i påska.»

– Vil ikkje folk koma til kyrkja i påska, får kyrkja koma til folket, jodlar han på innpust og set dei to lengste lektene fast i snøen ved innkjøringa til skitrekket.

– Strategisk plassering er viktig når ein skal vera folkekyrkje, seier soknepresten før han hektar saman resten av byggverket.

Enkelt og effektivt

Etter eit par minuttar står kapellet ferdig – knapt synleg, men «desto meir folkekyrkjeleg effektivt», som soknepresten uttrykkjer det. Dei tynne trestokkane er plassert nedst i bakken og på ein stad der alle alpinistane er nøydde til å køyra innom.

– På ein god dag kan me vel koma oppi eit par tusen kyrkjebesøk. Greit å slå i bordet med i kommunestyret til hausten, smiler ein optimistisk sokneprest.

– Følg med no, seier han og peikar på ein kvinneleg skiturist som kjem setjande ned bakken i stor fart. Dama gjer ein elegant sving der bakken flatar ut og susar gjennom sokneprestens sportskapell før ho er klar for ein ny tur i trekket.

– Ser du? Snakk om open folkekyrkje! jublar presten.

– Kaller du det for eit kyrkjebesøk når ein tilfeldig forbipasserande alpinist susar mellom nokre trestokkar som du har passert ved skitrekket?

– Det må sjølvsagt kombinerast med kyrkjelege handlingar og kyrkjeleg stemning, seier soknepresten og tek fram ein bærbar kassettspelar. Snart tonar den friske ­goslelåten «Go, tell it in on the mountain» ut i vårlufta mellom fjella i Krykkjebakkdalen.

– Dette må vel vera påskegudsteneste god nok, meiner soknepresten, som innrømmer at to problem må løysast før «landets best besøkte sportskapell» er ein realitet­: Biskopen må vigsla lektene, og nokon må telja alle dei mange kyrkjegjengarane.

Tek si tid

Biskop Kvartvard Jordhaug seier til Krykkjebakkposten at han i utgangspunktet er positiv til prestar som tenkjer nytt.

– Me har ikkje for mange av dei, seier biskopen, som likevel stiller seg avventande til krykkjebakkpresten sitt siste påfunn. Han lovar imidlertid å ta ideen med seg inn i Bispemøtet og Kyrkjerådet.

– Inkludert utvalsarbeid og høyringsrundar treng det ikkje ta meir enn fem-seks år før me landar på eit standpunkt i denne saka, seier biskopen på telefonen frå Hong Kong, der han er på kurs i religionsdialog, djupmeditasjon og kamp mot oljeboring.